objawienie
Powiem to panu — rzekła z prostotą. — Ja, w swem ślimaczem, zeskorupiałem na zewnątrz życiu, przebywałam tak straszne wstrząśnienia, że najtajniejsza treść duszy, zagrzebana w rumowisku powszednich objawów bytu. przedarła się przez tę skorupę. Wniknęłam w głąb jej, mej duszy przedwiecznej, i w niej znalazłam rozwiązanie... Ja, w swem zamęściu skuta w ciasnych ramach, nie zadawalających najbardziej rdzennych wymagań, jak skazaniec zaparty w dożywotniem więzieniu, nie miałam innego oparcia i mistrza, jak cierpienie, cierpienie i jeszcze raz cierpienie.
Od krańców niebios płyną nad niwą wspaniale obłoki białe, ogniem obrzeżone, rozpostarłszy olbrzymie, poszarpane skrzydła. Polna grusza drży i przelewa w jasności skąpane liście. W słońcu złoci się chmura drobnych muszek.
— Że po przebyciu tych wstrząśnień mogłam odżyć — to zagadka niespożytych sił mego organizmu. Raczej z martwych — powstałam... W czasie owego pogrążenia w ciszę podziemną, zrozumiałam wiele... Objawienia, którym pan się tak dziwi, tam mają źródło.